لید یا شربت اشتها آور!؟

بسیاری از نشریات دانشجویی در مطالبشان از مفهومی با عنوان لید استفاده نمی کنند. معدود شماری هم هستند که شاید با نیت لید، اما از مقدمه استفاده می کنند. خیلی ها و شاید به جرأت بتوان گفت همه دغدغه این را دارند که مخاطب را به خواندن مطلب تشویق کنند. اما راه هایی را میروند که حداقل در علم روزنامه نگاری جزو اولویت های توجه نیست. همه این ها هم از ندانستن مفهوم لید و نقش آن ناشی میشود.
لید (lead = هدایت و راهنمایی) نخستین پاراگراف خبر و گزارش است که حاوی خلاصه و چکیده موضوع اصلی است. البته اگر بخواهیم قضیه را بازتر کنیم میتوانیم بگوییم در مصاحبه و مقاله هم به نوعی لید به کار میبریم. به قول دکتر معتمدنژاد - پدر علم ارتباطات ایران - لید پرهیجان ترین و گیراترین قسمت مطلب است که باید به طور ناگهانی بر بی اعتنایی خواننده غلبه کرده و او را مجذوب و شیفته مطلب کند.
خبرنگار باید مانند فروشنده ای که بهترین نمونه اجناس خود را در جلوی ویترین قرار میدهد، بهترین قسمت خبر و گزارش و چکیده آن را در معرض دید خواننده بگذارد تا از این طریق بتواند او را به سمت خواندن مطلب راهنمایی و هدایت کند یا اصطلاحا اشتهای مخاطب را برای خواندن مطلب برانگیزد.