ارزش های خبری خبرها را شکل میدهند و عناصر خبری آن ها را به نمایش میگذارند.
هر اندازه عناصر خبری کاملتر باشد، خبر برای مخاطب جذاب تر خواهد بود.
عناصر خبری:
کی؟ کِی؟ کجا؟ چه؟ چرا؟ چگونه؟
خبرنگار باتجربه سعی میکند هنگام تهیه خبر از یک رویداد، تمامی این شش عنصر را در خبر خود بگنجاند. آوردن همه این عناصر در خبر، وزن خبر را افزایش میدهد و تصویر جامعی از خبر ارائه میدهد.
رابطه بین ارزش های و عناصر خبری:
کی؟ >>> شهریت
کِی؟ >>> تازگی
معماری مطالب و این که چه مطلبی در چه قسمتی آورده شود یکی از مباحث مهم است.
ایده فرد شدن ستون‌ها، میتواند کمک کننده تر باشد.
اجزاء و المان‌های متنوع و نوع خاصی از چینش‌ها میتواند شخصیت هر نشریه را نشان دهد. مثلاً نیم دایره‌هایی که سوتیتر و شماره صفحه‌ها داخل آن می‌آید و رنگ بالای کادر، جزئیاتی هستند که به یک نشریه شخصیت میدهند. یا اشکال L مانند در گوشه تمام صفحات یک نشریه که استفاده‌های مختلفی هم از آن می‌شود. مثلاً در برخی صفحات میتواند بالای تیتر قرار بگیرد و در صفحه‌های بعدی دوباره به جای خودش باز گردد. وقتی المان‌ها تکرار شوند، قطعاً مخاطب یادش می‌ماند که قطع، سوتیتر، تیتر و سرفصل‌های فلان نشریه به چه شکلی است و دیگر لازم نیست پایین صفحه را بخواند تا متوجه شود نام نشریه چیست؟
معماری مطالب، نشریه را معرفی میکند. صفحه‌آرایی مجله معرف شخصیت آن نیست بلکه معماری، هویت و شخصیت اصلی مجله را نشان میدهد.
تعداد گرافیست و صفحه آرا در نشریات مختلف متفاوت است. برای نشریات دانشجویی بهتر است هر نشریه یک صفحه‌آرا و یک گرافیست داشته باشد. گرافیستی که در حقیقت با تمامی اصول گرافیک مطبوعاتی آشناست. البته این تعداد برای نشریات حرفه ای بیشتر است.
تحریریه در کنار مدیر هنری و صفحه‌آرا، نشریه را مدیریت میکند و قبل از نهایی شدن کار، از ماکت پرینت می‌گیرند و اصلاحات لازم را انجام میدهند تا ساختارهای تعریف شده به هم نریزد.
منبع: همشهری
وقتی ژانر و نوع مطالب هر نشریه خاص، معرف هویت و شخصیت آن است، تصاویر به کار رفته در آن که شامل عکس و تصویرسازی است، باید مختص همان نشریه باشد و با ساختاری تأمین یا خلق شوند که یونیفرم اصلی و شخصیت نشریه را خدشه‌دار نکنند. برای این منظور باید انواع عکس و تصویرسازی، نوع رنگ ، ترکیب‌بندی، اندازه، کادر و تمامی عوامل مربوط به این تصاویر را در قالب یک یونیفرم تعریف وتعیین کرد.
در هر کدام از بخش ها باید قوانینی وضع شود. برای مثال در برخی صفحات که تصاویر شخصیت ها قرار است چاپ شود، قانونی باشد که براساس آن تصویرچهره کامل و به صورت تمام قد یا در حالت نشسته ارائه شود. گاهی هم که عکس تمام قد شخصیت‌ها را پیدا نمیشود، تصویرها بازسازی شوند. یعنی سر در بدن یکی دیگر قرار بگیرد تا آن فیگور تمام قدی که دنبالش هستید به دست آید. این عکس‌ها در جای مشخصی از صفحه باید گذاشته شوند. ممکن است بالای صفحه هم عکس های دیگری از همان شخصیت‌ها با شرح عکس یا به شکلی دیگر داشته باشید.
اصل دیگری که میتانید برای خودتان تعریف کنید است است که به دنبال تکرار عکس‌های خاصی که در نشریات دیگر چاپ شده یا مخاطب شما ممکن است آن را در فضاهای دیگر دیده باشد، نباشید.
برای اینکار میتوان از هنر یک عکاس هنری که درباره عکس فکر کرده و یک
ترکیب بندی پیچیده برای آن پیدا کرده است استفاده کرد و یا تعریف خاصی برای عکس ها
درنظر گرفت. اگر چنین عکس‌هایی فراهم نشد، میتوان عکس‌ها را با تکنیک مدادی، آبرنگ
یا غیره تصویرسازی کرد.
"لری نایسوندر" از دبیران سابق -نشنال جئوگرافیک - باور داریم که هر چه بیشتر بتوان توجه بیننده را به عکس جلب کرد و او را در مورد آنچه می بیند به تفکر واداشت، در انتقال مقصود و هدف موفق تر خواهیم بود.
منبع: همشهری
هر مجله نیاز به یونیفرم و ساختاری قانونمند برای استفاده از فونت‌ها دارد.
فونت یا قلمی که برای نگارش متن مطالب، تیتر، سوتیتر، زیرتیتر، روتیتر، توضیح عکس، لید و تیترهای روی جلد استفاده می‌شود، مانند باقی عوامل تصویری معرف و نماینده شخصیت نشریه هستند و انتخاب یا طراحی آنها باید در همین راستا باشد.
تعداد فونت‌های مورد استفاده در هر مجله بهتر است تا حد امکان محدود
باشد. یک، دو یا نهایتا سه فونت مناسب است . با تغییر اندازه و رنگ، نازک و بولد
شدن کارکردهای مختلف پیدا میکنند.
منبع: همشهری
هر نشریه از چند بخش تشکیل شده است که یک سری از مطالب آنها روتین هستند. مطالب این بخش میتواند گزارش، اخبار و غیره باشد. ساختار این صفحات ثابت است، فقط گاهی با تغییر عکس از یک زاویه به زاویه دیگر کمی عوض میشوند. در یک بخش ثابت، مخاطب به گرافیک آن توجه ندارد. همه اجزا ثابت است؛ فقط متن تخلیه و مطالب جدید جایگزین می‌شود. اینجا محتوای مطالب مهم هستند.
لازم است برای نشریات و تمام صفحات آن تمپلیت تعریف کنید. جالب است بدانید مجله خانواده همشهری حدود پانزده تمپلیت مشخص دارد. با به کارگیری این روش دیگر مدیر هنری ملزم نیست تمام صفحات را به دقت کنترل کند، زیرا صفحه‌آرا در تمپلیتی که قبلاً طراحی شده است، مطالب را می‌چید.
اما در هر مجله مطالب خاصی وجود دارد که در زمان صفحه‌آرایی باید ایده‌پردازی شود. اگر این صفحات به شکل ویژه طراحی نشوند، مخاطب متوجه نمیشود که مجله برای کدام قسمت بیشترین انرژی را صرف کرده است. این دسته از مطالب، آن قسمتی از مجله را تشکیل میدهد که عوامل مجله ترجیح میدهند مخاطب توجه خاصی به آن نشان دهد.
در قانون یونیفرم به گرافیست فرصت داده میشد تا سقف 60 الی 70 درصد یونیفرم این صفحات را به هم بریزد. او فقط کلی‌ترین قاعده‌ها را حفظ میکند؛ به طوری که یونیفرم اصلی مجله مشخص شود . وقتی خواننده به این صفحات می‌رسید، متوجه می‌شود مطالب از ویژگی خاصی برخوردارند.
منبع:همشهری
سفید خوانی
در طراحی گرید یک نشریه حجم سفید خوانی باید مشخص شود. سفیدخوانی ضریبی از کل صفحه است. در گذشته درصد سفیدخوانی را به صورت چشمی و با حدس و گمان تعیین می‌کردیم. اما این درصد از قانون ضریب پیروی میکند. مثلاً سفیدخوانی کنار صفحه یک هفتم کل ستون‌های مطالب صفحه است. گاهی این مقدار به دو هفتم یا کمتر و بیشتر می‌رسد
این قابلیت باعث می‌شود در صفحه‌آرایی از تنوع بیشتری بهره ببریم. در مجله همشهری خردنامه از همین قانون استفاده شده است.
افزایش حجم سفیدی خوانی میتواند در طراحی گرید یک نشریه نکته حائز اهمیتی باشد. با این کار هم سوتیترها راحت‌تر خوانده می‌شود، هم امکان ایجاد باکس‌های اطلاعاتی در کنار ستون‌ها فراهم خواهد شد.
همیشه قبل از اقدام به طراحی گرافیک نشریه، لازم است شخصیت و هویت نشریه مشخص شود و سپس براساس آن یونیفرم آن طراحی گردد.
اسم نشریه مهمترین شناسه ان است که باید متناسب با هویت نشریه طراحی شود.
در حقیقت لوگو نشریه باید علاوه بر زیبایی، خوانایی، تأثیرگذاری بالا و قدرت پیام رسانی درست با شخصیت نشریه نیز هماهنگی کامل داشته باشد.
برای مثال در طراحی لوگوی یک نشریه سیاسی، باید شخصیت آن مشخص شود که میخواهد یک نشریه قانونمند باشد یا یک نشریه منتقد یا وابسته به یک جناح خاص و یا ... .
تیتر بدون فعل به ویژه برای مطالب خبری غلط است.
چون تیتر بدون فعل شعار است.
اما سؤال: پس چرا اکثر تیترهای صفحه اول روزنامه بدون فعل است؟
مانند: «استعفای 4 وزیر کابینه»
این تیتر فعل دارد. فعل در درون تیتر مستتر است. اگر شما از مخاطب
بپرسید از این تیتر چه برداشتی دارد، می گوید یعنی 4 وزیر کابینه استعفا
دادند. تیتر بدون فعل تیتری است که بشود برای آن فعل‌های متعدد گذاشت. مثل
این تیتر :« بزرگترین اقدام تروریستی در لندن» این تیتر بدون فعل و غلط است
چرا که می توانیم بگوییم خنثی شد یا بگوییم 75 کشته برجای گذاشت.
با این توضیح اگر کسی سوال کند آیا «تیتربا فعل در پایان» بهتر است یا تیتری که فعل در درونش مستتر باشد باید گفت حکم کلی نمیشود صادر کرد، برخی مواقع این خوب است و برخی مواقع آن.
اما راهکار این است که تأثیرگذاری و ضرب‌آهنگ تیتر مورد توجه قرار گیرد. گاهی تأثیرگذاری یک تیتر با فعل پنهان میتواند بیشتر از یک تیتر با فعل باشد.
برای مثال:
نیروی انتظامی به محتکران و سارقان مسلح هشدار داد
هشدار نیروی انتظامی به محتکران و سارقان مسلح
تیتر دوم زهر بیشتری دارد و تأثیرگذاری آن به مراتب نسبت به تیتر اول بیشتر است.
منابع:
همشهری - دکتر احمد توکلی
کتاب ویراستاری و مدیریت اخبار - دکتر احمد توکلی
